سعی می کنم دیگه تو وبلاگم غر غر نکنم اما غر دونیم هی پر می شه.یه نفر که همچین دوست هم نبود پنج ماه پیش یه میلیون و دویست ازم گرفت و گفت یک ماهه بم پس می ده اما حالا که شدید پول لازم شدم وبش گفتم فلانی پس چی شد بم می گه مگه پول نداری خودت که از من می خوای؟؟!! خب می دونم مقصر خودمم.قید همشو زدم.باید خودم جریمه بشم.باید خودم تنها برم تو اتاقمو تا صبح به کار بدم فکر کنم اما واقعا چرا.چرا بعضیا اینقدر راحت از این حرکتای زننده!می زنن.
تو کلینیکی که بعضی روزا ی کاریم رو باید اونجا باشم.یه قد سنج نیست که بلانسبت کار رژیم درمانیم رو درست انجام بدم.قدسنج که هیچ یه متر نواری هم نیست و وقتی می گم لازم دارم می گن چی؟پول نداریم.در حالی که به من قول بادی آنالایزر داده بودن که قیمتش شونصد برابر متر نواریه.اعصابم به هم ریخته.خیلی به هم ریخته.
یه نفر داره یکی از حرکتای مهم زندگی منو هی عقب می ندازه.دلم می خواد یه هفت تیر بردارم و به خاطر تمام اذیت کردنای چند ساله ش ۷ تا تیر تو مغزش خالی کنم.اما باید مدام به پاس زحمات بی دریغش ازش تشکر کنم.این داره عصبانیم می کنه شدید شدید.
ص ازدواج کرد.خواهرزاده عزیزم.توی ناز و نعمت بزرگ شد.اما با کسی ازدواج کرد که تقریبا با جیب خالی آمد خواستگاری اما خیلی عاشق و مصمم. پدرها دست بچه هایشان را گرفتند، کمک کردند.خانه و زندگی را ترتیب دادن.پشت همه ی کارها توکل بود.همه چیز خوب پیش رفت.بالاخره عروس و داماد چند شب پیش جشنشان را برگزار کردند و .با یک عالم دعای خیر رفتند سر خانه و زندگی خودشان.خیلی خیلی مبارک.
چقدر خوب است که دخترها و پسرها زمانی ازدواج کنند که کاملا نگاهشان به افق های روشن زندگی باشد و پر امید برای زندگی برنامه بریزند.واقعیت این است که بالا رفتن سن آدم را سختگیر می کند.یک جایی ادم دیگر حس می کند با هیچ کس نمی تواند زندگی کند.خیلی بد است.
پول مهم هست اما با اعتقاد می گویم عشق و ادب حرف اول را می زنند.
*ان شالله
پ.ن:به شهر دوم می روم در حالی که باز دل گرفته هستم.هنوز عادت نکردم.مشکلات دیگری هم هست که اوضاعم را بدتر کرده.خلاصه اش اینکه به قول شاعر، آهای غمی که مثل یه بختک رو سینه ی من شده ای آوار از گلوی من دستاتو بردار!
وقتی تازه اومدم شهر ایکس، دو روز فقط گریه کردم بدون آب و غذا.برام غم انگیز بود، الان هم غم انگیزه شاید نه به شدت قبل.آرزو کردم پیش خانوادم باشم.مجبور شدم بیام ته دنیا.چون کار می خواستم و حقوقی که باهاش مستقل باشم, هرچیزی دوست دارم برای مادرم بخرم و بقیه ش رو پس انداز کنم.می تونستم تهران بمونم با یه کار خوب اما از این شهر شلوغ و تنهایی خسته شده بودم.اینجایی که هستم می تونم آخر هفته ها برگردم خونه.با فاطمه نامی اشنا شدم شیرازی.خیلی اروم و باصفا.دو سال مجبور شده اینجا بمونه و تا اخر امسال برمی گرده.هم دانشگاهی دوره لیسانسم بوده.بهم می گه اینجا پس رفت می کنی، یک روز هم نمون.واقعا نمی دونم.از بچه های دانشگاه گفت.از محمد علی نادری هم کلاسیم که تو نقاشی خیلی پیشرفت کرده و تو حوزه هنری تهران هم نمایشگاه زده.خیلی برام جالب بود.و تحسینش کردم که تونسته تو کاری که دوستش داره رشد کنه و به جاهای خوبش برسه.دچار حسرت من چرا پیشرفت نکردم هم شدم.شهر ما یه خیابونه، چهار تا بانک و یه ساحل قشنگ.امیدوارم بتونم بمونمو یک سال توش زندگی کنم، اگه خدا بخواد.
الان که دارم از خونمون برمی گردم ، دل گرفته شدم.هر دقیقه اشکم سرازیر می شه.اما چیزی هست که انتخاب کردم.
نصف شب یهو از خواب پریدم ، دیدم خواهرزاده دو و نیم ساله ام تو تاریکی زانو م رو گرفته دست دورش حلقه کرده و ایستاده خوابیده.هزار بار براش مردم.
پ.ن:این لحظه های پر از صفا و صمیمیت بین ما دو تا فقط ممکنه تو خواب آلودگی رقم بخوره.در بیداری خشونت این کودک علیه من موج می زنه.
معنوی ترین کاری که تونستم بکنم این بود که از گوشیم سوره یاسین رو پلی کنم و مثل ابر بهار اشک بریزم.می دونم باید قوی باشم اما نیستم.اینجایی که شهر من نیست رو دوست ندارم.بعد از یه دوره طولانی افسردگی و دوری از خانواده نمی دونم کار درستی بود که اومدم اینجا یا نه اما نیاز به پول برای پس انداز دارم.و اینکه باید مستقل باشم.به این فکر می کنم که این تنهایی و سختی کشیدن های دوری از خانواده فراتر از روح لطیف یه دختر نیست؟اشتباه نیست که خودم رو عذاب می دم؟کسب درآمد اینقدر مهمه؟(البته تو این برهه از زندگیم مهمه).نمی دونم نمی دونم نمی دونم.فقط الان یه بغض گنده تو گلومه که هر چند دقیقه چند قطره ش از چشمام میاد پایین.
۱-دلم تنگه ساعت پنج صبح با هم بریم قم زیارت ، بعد از ظهر مثل جنازه برگردیم.
۲-دلم تنگه بیام ته کانال مرگ!!رو تختت دراز بکشیم با هم فیلم ترسناک ببینیم.
۳-با هم بیسکویت شمر! و چایی بخوریم.چایی کیسه ای با آب داغ اب سرد کنای خوابگاه!!
۴-با هم بریم پیاز بخریم.پیاز و خیار و گوجه.پیازش کیلو ۱۵ تومن باشه.از شدت ناراحتی ، از خنده ریسه بریم.
۵-بریم شب تو سرما، پارک رو به رو بستنی کروموزومی بخوریم، زل بزنیم به آب نما.مث دیوونه ها
۶-بریم بهشت زهرا سر مزار رسول.
۷-بریم امام زاده علی اکبر چایی ببریم با کلوچه.
۸-بریم مامان جون، فلافلی، پیش بهداد سلیمی!!!
۹-هیچ جا نریم .دعوا کنیم.قهر کنیم.بعد چند روز، موهای وزوزوتو بکشم صد تا ماچت کنم.آشتی کنیم،
۱۰-
پ.ن ۱:انقده تو خوبی می ره بالا توقع
پن.ن۲:اخرش خودم میام می گیرمت.
تهران که بودم همیشه چند تا رفیق برای تفریح توی جیبم داشتم.کافی بود اعلام کنم قصد بیرون رفتن دارم بلافاصله چند نفر اعلام آمادگی می کردند.ته اکثر تفریحاتمان قدم زدن و چرخیدن توی خیابان های اصلی و فرعی و کوچه پس کوچه های انقلاب و ولیعصر و تئاتر شهر بود با کلی حرف مفت و خندیدن و در لاکچری ترین حالت ممکن خوردن بستنی قیفی سه هزار تومانی.اما حالا دیگر همین قدم زدن ها هم از دست رفته اند.خواهر و برادرهایم اینقدر درگیر زندگی و کار و بچه هستند که جرعت نمی کنم همچین پیشنهادی بدهم.دوستان قدیمی و بومی استان!!هم اکثرا رفته اند سر خانه و زندگی خودشان و دوست ندارم بیشتر از یک پیامک تلفنی مزاحم احوالاتشان بشوم.
مادرم صبح ها اصرار می کند بروم پیاده روی.می گویم تنهایی حسش نیست.به خدا نیست.خواهرم می گوید از لولو می ترسی تنها نمی روی؟از لولو می ترسم.هیچ لولویی بدتر از تنهایی نیست.
چیزی که همیشه قلب من را به درد آورده این است که از بچگی مادرم دستم را گرفت برد توی انواع تجمعات ملی و مذهبی که بفهمم دشمنی هست و یاد بگیرم که به موقع اش باید در دهانش بکوبم.بعدترها درک انقلابی بیشتری پیدا کردم، شاید این مقاومت و در دهان دشمن کوبیدن به قیمت از دست دادن همه چیز باشد.اما حالا من دوران تحصیلم را که نگاه می کنم به خاطر منافع و بهتر بگویم اسیب ندیدن ، سرم را بارها جلوی کسانی که نباید خم کردم.من اسم سکوت کردن در برابر ظلم یک ادم به خودم و دوستانم را سر خم کردن می گذارم.لعنت به همه ی آدم هایی که با عقل و منطق و نظریه های روانشناسی من را قانع کردند باید دهانم را ببندم حتی اگر می بینم فلانی دارد با سو استفاده از پستش علنی از جیب همه پول می د و هیچ کس صدایش در نمی اید.از ترسشان.حفظ صندلی نگبتشان و هزار کوفت دیگر.اینقدر ها هم بی عرضه نبودم.گاهی حرفهایی زدم در برابر بی اخلاقی هایی که دیدم اما بعضی حرفهایم تا همین حالا هم دامنگیر من هستند.مرده شور ترسیدن، مرده شور حفظ منافع بی ارزش.
من از ترس اخراج و محرومیت از تحصیل نمی توانم جلوی مردک بی اخلاقی که با تکیه به صندلی حق ما را خورده و کلی هم در جواب چرا، جسارت می کند بیاستم، پس حتما از ترس چیزهای با ارزشتر مثل جان خودم و خانواده ام ممکن است در برابر تهدید یک قدرت بالاتر کوتاه بیایم.این قضیه من را اذیت می کند.ناراحتی عمیق من از این هست.دلم می خواهد بفهمم که به صورت بالقوه چقدر از وجودم می توانم مایه بگذارم برای ایستادن روی حرف حقم.تا کجا می توانم نترسم.تا کجا پیش روی کنم.حتما اینجا هم کسانی هستند که با منطق خودشان خیلی دلسوزانه می خواهند من را راضی کنند که باید دهانم را ببندم و عقب نشینی کنم.
شاید هم بگویند این ها با هم قابل قیاس نیستند.مشکلات توی دانشگاه با ظلم های ریز و درشتی که هر روز می شنویم توی دنیا اتفاق می افتد فرق دارد.حتما فرق دارد.شکی توی آن نیست اما ما یک جایی ظرفیت وجودیمان را محک می زنیم.نترس بودن.شجاعت و حرف حق زدن حتی اگر به ضرر ما باشد.
نود درصد شادی های زندگی رو از دیروز از دست دادم.تصمیم گرفتم بالاخره رژیم بگیرم.همه گفتن خیلی عیبه چاقی.همیشه هم گفتم به کسی مربوط نیست اما به خودم مربوطه.از ۵۷ رسیدم به ۷۵ و حالا باید ۱۵ کیلو کم کنم تا تقریبا به وزن ایده ال برسم.حال من گریه داره.عاشق شکلات و بستنی و سیب زمینی و هر کوفتی که تصور کنین هستم اما حداقل تا ۶ ماه نباید بخورم.تصمیم گرفتم رژیم موسیقی هم بگیرم، تا ۴۰ روز که مغزم از اثرات منفی ش پاک بشه.این هم برام سخته.چون مسکنه و شادی آور و کنار گذاشتنش تمرین می خواد.چند هفته دیگه می رم سر کار اما نه شهر خودم.خونه بودن هم خیلی این چند وقته باعث خوشحالی م بوده که می خوام به خاطر کارکردن و پول در اوردن تقریبا بزارمش کنار.حالا چی می شه؟یه دختر رژیم گرفته ی بی آهنگ تنهای تنهای تو یه نقطه ی کور از عالم.چی کار کنم؟شادی از کجا بیارم؟
درباره این سایت